Mooi Portugal...

Donderdag 18 oktober...
Nog één keer checken we de mail of Scooby heeft gereageerd en dat hebben ze:
Friday, it's possible, but it's not safe.
We vragen wat ze bedoelen met Niet Veilig?
Weer geen antwoord...
Vriendin Sacha appt ons dat het misschien voor Moon niet veilig is, dat er misschien een virus of een ziekte heerst. Daar hebben we zelf nog niet aan gedacht en nu besluiten we om dan maar verder te trekken.
Het eerste half uur rijden we over een heel slechte weg vol kuilen en gaten, echt akelig. Maar daarna is de weg weer prima en rijden we langs de vele gele velden waar we gisteren al over schreven, de Tierra de Campos.
In Zamora willen we het stadje bezoeken maar ook hier is geen parkeerplek te vinden. Vanuit de auto zien we wat we wilden belopen en we rijden dan ook maar weer door.
Door de beboste bergen slingeren we verder en opeens staan we bij een stuwdam en tegelijkertijd óók in Portugal!! We moeten de klok hier een uur terug zetten...
Onderweg zien we weer van alles wat we niet gewend zijn: opeens zien we een enórme kudde zwárte varkens rennen in een stuk land langs de weg… En Marian is helemaal weg van de vele stenen muurtjes die de landerijen afscheiden… Ook zien we dennenbomen die een heel hoge, kale stam hebben met een grote kruin van dennentakken. Nooit eerder gezien… We hebben weer een opstopping, een boer op een ezel loopt over de weg met een stuk of tien koeien. Ach, gewoon allemaal grappig. Zijn we ook niet gewend, hé?!
In het grensplaatsje Miranda do Douro wandelen we wat rond, bezoeken de kerk waar een pop van 40 cm. groot staat met de naam Menino Jesus da Cartolinha. Hij is aangekleed in een mooi pakje, heeft een hoge zwarte hoed op en om hem heen hangt en ligt zijn hele garderobe. Iemand in de kerk legde ons uit dat hij op bepaalde data een ander pakje aankrijgt…
Via Google weten we nóg niets omdat dat in het Portugees is. (Misschien weet Flávia het??)
Marian steekt een (elektrisch) kaarsje aan voor iedereen die zij lief heeft...
(((Als we ergens zijn waar wifi is lezen we dat Scooby weer heeft gereageerd: ze bedoelen dat ze eigenlijk geen tijd voor ons hebben…)))

Door de super-smalle straatjes waar we precies doorheen passen gaan we het stadje weer uit. Het valt ons op dat hier in Portugal de huizen veelal wit of lichtgeel zijn en goed onderhouden in vergelijking met Spanje.
We zien ergens heel veel bomen met groene bolletjes eraan, Joke denkt dat het kastanjes zijn. We stoppen, Joke duikt de boomgaard in, plukt een tak en we nemen hem mee om later te ontdekken dat het inderdaad tamme kastanjes zijn! Dat is ‘s avonds weer smullen!

In het stadje Braganca overnachten we op de grote, mooie en volle camperplaats. Joke maakt een babbel met een camperaar uit Breda en hij wil graag ons reisboek van de NKC even lenen en als hij het later terugbrengt is hij helemaal perplex van de mooie reis die we maken! Hij is op een idee gebracht!

Vrijdag 19 oktober…
Op advies van de Nederlander maakt Joke een wandeling naar de burcht, hoog boven het stadje. Marian kan niet mee, te steil en teveel trappen… zij kruipt weer in haar boek, Zusje door Rosamund Lupton.
Bij de burcht, wat een militair museum blijkt te zijn, is ook een mooi kerkje met een half rond plafond. Als je een euro in een gleuf stopt gaat de verlichting 15 minuten aan op dit trompe-l’oeil geschilderde plafond. Heel bijzonder!
Daarna rijden we naar Mirandela waar een Romeinse brug met 20 verschillende bogen over de Douro is en middeleeuwse straatjes met scheefgezakte huisjes. We zien dit alles vanuit de auto want… weer geen parkeerplek.
Dan zetten we MiepMiep op het plaatsje Pinhão waar een cp aan de Douro moet zijn. Klinkt leuk.
Maar Miep brengt ons langs de vele kastanje-, sinaasappel-, citroen- en olijfbomen via veel slingerwegen ergens heel hoog in de bergen waar écht geen grote rivier stroomt en zegt Bestemming Bereikt.
Die malle Miep, dit is écht niet waar, je bent in de war!!
We vervolgen op goed geluk de weg, komen door een stadje met witte huizen en tegen de berg aangeplakt, zo lijkt het. Komen langs een uitzichtpunt waar Maria over de bergen uitkijkt en waar we natuurlijk even met Maria meekijken…
Prachtig uitzicht, veel druivenvelden en hier en daar meer witte plaatsjes in de bergen maar om bij een brede rivier te komen zullen we toch moeten afzakken. Gelukkig gebeurt dat ook en als we een bocht omkomen zien we ver onder ons plotseling de Douro stromen, yeah!!
Hoe blij kun je zijn met een rivier!
Op de cp aangekomen staan we er als enige camper… euh, klopt dat wel? Toch vinden we het een prima plekje en laten het zo. Als het niet mag komen ze het ons maar zeggen!
Maar niemand zegt er iets van en na de vele kilometers van vandaag vinden we het lekker een eindje te lopen. We wandelen over de kade waar de vele bijzondere rondvaartboten liggen, eten een ijsje bij een soort barretje en slenteren weer terug.
‘s Avonds blijkt dat barretje een geliefde plek voor veel mannen te zijn, het is tot laat erg rumoerig. Toch slapen we wel redelijk tot… half acht.

Zaterdag 20 oktober…
Half acht toetert een vuilniswagen ons wakker omdat ‘ie er langs wil en kennelijk staan we in de weg! We kleden ons snel aan maar dan horen we dat het de chauffeur tóch lukt om langs ons te komen.
Nou ja, als we dan tóch vroeg klaar zijn gaan we na ons ontbijtje ook maar weg. Daarvoor moet we een heel steile, smalle weg op waar ook nog een haakse bocht in zit én een versmalling vanwege een spoorbruggetje.
Op de heenweg zeiden we tegen elkaar dat je hier géén tegenligger moet krijgen. En wat gebeurt er?
Juist, een tegenligger. Een busje mét aanhanger.
Hij kan moeilijk achteruit terug, die steilte op. Wij, d.w.z. Joke, lukt het gelukkig wel om die moeilijke weg achteruit terug te gaan…
Het gaat goed. Joke = opgelucht en Marian = trots…!
We zien het kleine treinstation met zijn mooie blauwe tegels die het druivenproces weergeven en rijden door de bergen naar Viseu, een oude stad waar we alwéér geen parkeerplek vinden. De stad staat al volgebouwd met geparkeerde auto’s en parkeergarages hebben we hier nog nooit gezien!
We besluiten dan ook maar om echte steden maar over te slaan. Jammer, want vaak zijn ze oud en interessant.
We slingeren wederom door de bergen naar het dorpje Molelos waar pottenbakkerijen zijn die het typisch zwarte Portugese keramiek maken. José nodigt ons uit om in zijn atelier rond te kijken en als Marian vraagt of hij (en zijn broer Luís) alles met een voetenschijf maakt kruipt hij achter zijn elektrische schijf en maakt heel snel en met een grote glimlach omdat Marian zó enthousiast is, een práchtige vaas.
Met handen en voeten praten we met elkaar en laat hij aan de hand van een fotoposter het hele proces zien.
We kopen in zijn winkeltje een mooie kaarsenstandaard! Een zwarte dus.
Daarna zetten we MiepMiep op een camping (www.campingtapadinho.com) in Vila Nova de Oliveirinha die van twee Nederlandse vrouwen is.
We worden hartelijk ontvangen door Liesbeth en Lydy en krijgen een heerlijk plekje op deze kleine en stille camping. Het is warm, ca. 27 graden en we nestelen ons voor een paar dagen in deze oase waar Moon vrij mag rondlopen over het hele terrein. Dat doen ook hun eigen twee hondjes én de honden van onze buren en dat gaat gelukkig heel goed. Moon vindt het heerlijk zo rond te scharrelen op het grote terrein!

Het is een akelig en troosteloos gezicht hoe hier een jaar geleden de grote branden hebben gewoed. Heel veel zwart geblakerde bomen en ook op deze camping hebben ze er weet van gehad. Op de website zien we mooie foto’s met veel hoge bomen, nu zijn ze weg…
De schuren met al het gereedschap… allemaal verbrand. Hun woonhuis aangetast, de veranda verbrand… het is echt ongelooflijk.
En daarna kwam er een beestjes-plaag die vooral dennenbomen in drie dagen helemaal kaal vreten en de boom dood gaat. Ook daar hebben de vrouwen last van op de camping. Veel bomen worden omgehakt en al dat afvalhout moet worden geruimd. Ze maken hoge tassen hout die ze gecontroleerd moeten verbranden want ze weten anders niet waar ze met al dat hout naar toe moeten. Máánden zijn ze al bezig met het ruimen van de bomen.
Keihard werken ze…
En daarna kwam orkaan Leslie langs maar die gooide slechts twee bomen om. Daar hebben ze geluk mee gehad, zoals ze zeggen...

Zondag 21 oktober…
Geslapen tot half 10, heerlijk!!! Het zal nodig zijn geweest…
We rommelen lekker in en om de camper, kunnen buiten in de warme zon lunchen en lopen/rijden ‘s middags even naar het kleine centrum waar niets valt te beleven.
Wel zien we bijzondere bloemen en ook vruchten die we niet kennen. Op de foto te zien, wie een idee heeft mag het ons laten weten!
Het spettert een beetje als we terug lopen en als we goed en wel weer binnen zijn gaat het wat harder regenen. Gelukkig niet zo lang en dan komt de zon weer tevoorschijn!
Er zijn vandaag een camper en een caravan bij gekomen, nu staan we met vijf op de camping. Heerlijk rustig. We besluiten om nog een dag te blijven en uit te zoeken waar het beter weer is/wordt want hier en in het zuiden worden flinke buien voorspelt de komende week…
Als Joke ‘s avonds de afwas staat te doen komt Mechteld even babbelen en op de bekende vraag Waar Wonen Jullie reageert ze “Oh, ik ben geboren in Amersfoort, in Hoogland en ik deed mijn boodschappen vaak in Emiclaer”. We hadden elkaar dus vaak tegen kunnen komen. Zij zijn echter al bijna 12 jaar weg want ze hebben inmiddels een kleine camping in Frankrijk...
Grappige ontmoeting!
Maar het wordt nóg grappiger…
Ria komt ook haar afwas doen en zegt tegen Joke: “Je komt me zó bekend voor” maar weet niet waarvan. Naar mate we met de afwas bezig zijn denkt Joke hetzelfde. Ria zegt dan dat ze in Cothen woont en Joke dat ze 25 jaar in Maarn heeft gewoond.
“Zong je soms bij Tranen-met-Tuiten?” vraagt Ria waarop Joke uitroept: “Jááá!!” en nu blijkt dat we elkaar dáár dus van kennen! Zij zingt nog altijd bij dat koor en Joke al 11 jaar niet meer vanwege de verhuizing naar Amersfoort…
Hoe klein is de wereld toch om zulke dingen in midden-Portugal te ontdekken!

Maandag 22 oktober…
Vandaag draaien we een grote was in de machine en die droogt snel in de warme zon. Heerlijk!
We kletsen hier en daar met wat mede-kampeerders, allemaal leuke mensen en we noemen elkaar gewoon bij de voornaam. ‘s Middags lopen/rijden we weer een ander rondje door het dorpje maar eigenlijk is het er te warm voor, het is 28 graden.
Vanavond zoeken we uit waar we verder naar toe zullen gaan, we willen weer verder hoewel het hier een héérlijke plek is!