Leuke ontmoetingen...

Woensdag (21 juni) genieten we onderweg van de bloemenpracht. Veel seringenbomen, lupine in wit, roze en paars, bermen vol gele, witte en roze bloemetjes. Maar ook zien we weer kraanvogels staan in weilanden. Het landschap bestaat uit veel rotsblokken. Vaak worden ze vermalen en dat geeft dan weer een heleboel stof… Er wordt overigens erg veel aan de wegen gewerkt.

En dan horen we een raar geluid. Eerst denken we aan de sporen in het wegdek, of aan het slechte wegdek zelf. Maar ook horen we het als we op een pas geasfalteerde weg rijden die nog helemaal glad is. Dat klopt dus niet.

Als het geluid nóg heviger wordt besluit Joke te stoppen bij een heel groot winkelcentrum waar we “toevallig” langsrijden. Maar nog op de afrit schrikken we van een enorme knal en stoppen we onmiddellijk, met een verkeersopstopping als gevolg… Als we gaan kijken schrikken we nóg meer: het (neus)wiel van de caravan is foetsie en rijden we met het metaal over het wegdek! Het neuswiel is los geschoten, niet goed genoeg vastgedraaid vanmorgen?! Ruim 6000 kilometer is het goed gegaan...

Maar we schrikken nogmaals als we zien dat er een gat in de achterklep van de auto zit, net boven het remlicht! Dat moet de knal zijn geweest…

De dissel, de achterklep en de klep van de caravan zitten vol met rubber kruimels, van het wiel natuurlijk. Pfff… Wat nu?

Joke draait het neuswiel op z’n plek en rijden we het grote parkeerterrein op. En wat denk je. Precies voor een kampeerwinkel. Die hebben vást wel een nieuw neuswiel voor ons! Maar helaas zijn ze gesloten wegens een verbouwing…

Bij de buurwinkel gevraagd naar een andere zaak en daar worden we doorgestuurd naar de volgende zaak. Helaas hebben ze daar geen ander neuswiel meer: uitverkocht…

Maar daar sturen ze ons naar een tuincentrum wat ook wat kampeerspullen heeft. En laten ze daar nou het láátste neuswiel voor ons hebben!!!

De verkoper is zo aardig dat hij het neuswiel er ook in wil zetten!

Jeetje mina, wat zijn we dáár gelukkig mee! Voor 25 euro is ons probleem opgelost! Het gat in de achterklep plakt Joke dicht met duct tape… altijd goed spul om bij je te hebben!!

Marian is van mening dat we een heel goede beschermengel bij ons hebben! Stel je voor dat ons dit was overkomen in een van de vele schaarsverlichte tunnels van een paar kilometer lengte… mmm… niet aan denken…

Verder hebben we een goede reisdag hoewel het wat is gaan regenen maar het is nog 21°. Het valt Marian op dat we hier nu bloemen en struiken zien bloeien die in Nederland 2 maanden geleden al in bloei stonden. Ook zien we een verschil met voor en na de Poolcirkel. Hoe dat kan?

Vrijdag is weer een “hoogtepunt”dag. We rijden namelijk de Atlantic Route, een weg die ook op ons wensenlijstje staat.

Wikipedia zegt:

De Atlantische weg (Noors: Atlanterhavsveien) is een deel van de Fylkesvei 64 (Provinciale weg 64) in het westen van Noorwegen.

De weg verbindt de eilanden van Averøy tot Vevang en Eide naar het vasteland naar Kristiansund en Molde. Men begon op 1 augustus 1983 met de werkzaamheden tot de opening op 7 juli 1989. Gedurende die tijd waren er 12 orkanen in het gebied. De weg is 8,3 kilometer lang gaat over diverse eilanden en de scherenkust. Er zijn acht bruggen.

De weg geldt als een toeristische route.

We hebben het voetpad gelopen wat rond dit eiland is aangelegd en wat boffen we weer met het weer. Het is zonnig en warm.

Hierna rijden we door naar Molde en zetten de caravan bij de jachthaven op de parkeerplaats. Het heeft een heel leuke reden dat we naar Molde zijn gekomen want vanavond rond 22:30 uur zal de Hurtigruten hier aanmeren en hebben we met Henk afgesproken! Hij zal bij de loopplank staan…

En inderdaad, het maakt ons blij als we het schip aan zien komen varen en Henk van de loopplank af zien komen! Hij heeft maar 20 minuten want dan vertrekt het schip weer maar deze snelle ontmoeting in Noorwegen vinden we héél bijzonder!

Maar de volgende dag hebben we wéér zo’n leuke en bijzondere ontmoeting, namelijk met Janneke en Tekla, onze Amersfoortse vriendinnen! Zij staan met hun buscamper op een berg met een schitterend uitzicht over Molde en de vele bergen in de verte. Zij trekken ook rond en via Whats App houden we elkaar op de hoogte van ons wel en wee. Om 11 uur zijn we bij ze, lunchen we met elkaar en tegen drieën nemen we weer afscheid.

Zo gezellig en fijn om elkaar zo ver van huis te treffen!

Daarna halen we de caravan weer op, eten in Andelsnes een ijsje en maken foto’s van Pride-kunstwerken aan een schoolhek en rijden naar Dombås. Heerlijk om weer heel hoge bergen om ons heen te hebben! We vinden een plekje voor de nacht bij het kleine station Bjorli waar 2x een boemeltrein voorbij komt.

We zien het aanmerkelijk drukker worden op de wegen en vooral met campers. Het wordt ook steeds erger als we ergens willen stoppen op een P-plek langs de weg dat er geen plaats is voor ons.

We rijden via Otta naar de mooie route Valdresflye in het Jotunheimen Nationaalpark. Begin mei reden we hier ook en toen was alles wit, we zijn heel benieuwd hoe het er nú uit ziet!

We zien nu pas dat er heel veel meren zijn, die waren toen bevroren en lag er een pak sneeuw op. Op een stille, vrijwel lege P-plek vinden we een plek voor de nacht, later komen er nog 6 campers bij.

Ondanks de wind zitten we ‘s avonds toch nog een poosje buiten in de zon en maken een klein ommetje.

De volgende morgen zien we hoe gróén de wereld hier nu is en hoeveel rotsblokken er liggen. Het is net een maanlandschap. Op het hoogste punt (1389m) staat een bord met de naam en de hoogte en dat stond tóén hoog in de sneeuw. Nu uiteraard niet meer. Een grappig gezicht!

Even later steekt er een grote kudde rendieren op hun gemakje de weg over. Het blijft elke keer weer een bijzonder gezicht!

Via een mooie weg langs lieflijke dorpjes komen we uit bij de Lærdalstunnel. Bij de aanleg in 2000 was het de langste autotunnel van de wereld met zijn bijna 25 kilometer lengte. Op drie plaatsen is hij wat verbreed en verlicht met blauw licht. Best mooi.

Hij komt uit bij het plaatsje Flåm waar we wel even rond willen kijken maar ook hier weer hetzelfde probleem: helemaal volgebouwd met campers, groot, heel groot en klein…

We rijden dus maar door en even voor Voss vinden we eindelijk een plek voor de nacht met naast ons een woest stromende rivier. Dat wordt vaak plassen vannacht…

‘s Morgens zijn we amper weg en dan komen we al een prachtige waterval tegen, de Tvindefossen. Hij is heel breed en valt 110 meter. Prachtig!!

Later komen we nóg zo’n cadeau tegen, de Låtefossen waterval. Ook wel de tweelingwaterval genoemd. Deze valt 165 meter. Wat een geweld, waar komt al dat water toch vandaan??

We merken echt dat het tamelijk rustige voorseizoen voorbij is, het wordt steeds drukker op de wegen en de campings. Niet alleen met campers maar ook met caravans.

Nu staan we twee dagen in Røldal op een camping, even rust en weer tijd voor een wasmachine!

Tot de volgende keer…